اندکی صبرسحرنزدیک است
کتاب مقاله سخنرانی کتاب درسی نمونه سئوالاندکی صبرسحرنزدیک است
کتاب مقاله سخنرانی کتاب درسی نمونه سئوالوزیر آموزش و پرورش دولت نهم
نامه نیوز - از همان زمان که نامش به عنوان وزیر آموزش و پرورش دولت نهم مطرح شد، بسیاری با تعجب و اما و اگر به نام او می نگریستند.
سکانداری بزرگترین وزارتخانه یک دولت به لحاظ نیروی انسانی شاید چیزی بیش
از سابقه چند مدیرکلی را طلب می کرد. صندلی که پیش از او سیدکاظم اکرمی، محمدعلی نجفی، حسین مظفر و مرتضی حاجی که همه از چهره‌های شناخته شده این عرصه بودند بر آن تکیه زده بودند.روی کار آمدن دولت احمدی نژاد که از جمله شاخصه های آن را باید روی کار آوردن نیروهایی کمتر شناخته شده و کم سابقه بود، در نهایت به وزارت آموزش و پرورش هم رسید و «محمود فرشیدی» همان اولین وزیری شد که از سوی رییس دولت نهم سکانداری این وزارتخانه را عهده دار شد.
فرشیدی که می گوید خود فردی دیگر را برای ریاست بر این وزارتخانه به احمدی نژاد پیشنهاد داده بود، خیلی زود راهش را از این دولت جدا کرد و به جمع وزرای معزول دولت احمدی نژاد اضافه شد. حال که سال ها از ماجرای برکناری پرحاشیه او از این وزارتخانه می گذرد، پای سفره دل او نشستیم تا برایمان از آن روزها بگوید، از وزارتخانه ای که به او سپردند و وزارتخانه ای که روزی دیگر از او گرفتند.
وزیر آموزش و پرورش دولت نهم، در این گفت‌وگو به علت جدایی خود از احمدی نژاد، نقش مشایی در دولت، پیش بینی‌اش از آینده سیاسی احمدی نژاد و انحراف میرحسین موسوی و ... پرداخت.
مشروح گفت‌وگوی 2 ساعته نامه نیوز با محمود فرشیدی، اولین وزیر آموزش و پرورش دولت احمدی نژاد را در زیر بخوانید:
اینجا که تشریف آوردید دفتر کانون تربیت اسلامی است، یک تشکیلات فرهنگی، اخلاقی، تربیتی و سیاسی که فرهنگیان گرداننده آن هستند.
نه از سال 77 در این مجموعه هستم.
نمی‌شود گفت که سیاسی است. در اساسنامه هم، قید نهاد فرهنگی، اخلاقی، تربیتی و سیاسی آمده است. رویکرد ما این است که یک کار فکری کنیم، البته در عین حال فعالیت تشکیلاتی هم دارد.
فراز و نشیب دارد، گاهی ارتباطمان خوب است و گاهی هم نه، تحویلمان نمی‌گیرند. بدترین زمان هم موقعی بود که من در وزارت آموزش و پرورش مسئولیت داشتم و مقید بودم که برای اینجا وقت نگذارم. زمانی هم بوده که بخشنامه علیه ما زدند که نشریه کانون به هیچ وجه به مدارس نرود.
همین دوره قبل.
بله.
در کلیات خوب بود.
نه. ببینید ما نشریه‌ای داریم که به زبان نرم نقد میکند، همیشه هم حرف خودش را می‌زند.
خاطرم هست آن زمان مسئول مبارزه با منکرات به آقای نجفی، وزیر وقت آموزش و پرورش، نامه نوشته بود که این چه نظام جدید متوسطه‌ای است که هر دختر و پسری که در پارک می‌گیریم می‌گویند ما نظام جدید متوسطه هستیم. بعدها در زمان وزارت آقای مظفر این موضوع بیکاری بین کلاس‌های درسی را برطرف کردند ولی موضوع مهم آن بود که روح این نظام، با تربیت بیگانه بود، حتی از نظام قدیم هم بدتر بود. از همان جا جرقه در ذهن ما زده شد و مدعی و پرچمدار تربیت اسلامی شدیم. در دوران وزارت هم همین رویه را دنبال کردم، بعد از دوران وزارت هم با اینکه بار مسئولیت از دوشم برداشته شده بود باز هم احساس کردم که وظیفه اصلی من فعالیت در همین راستا است.
نمی‌دانم.
خیر
شاید آقای هاشمی ثمره بود.
بله.
دو مرحله را نمی‌توانم بگویم. اما آن زمان تشکل اصولگرایان یک شاخه فرهنگی داشت، تحت عنوان سازمان فرهنگیان که من مسئول آن بودم.
ما آنجا به جمع بندی نرسیدیم، به همین خاطر بیانیه ای هم نداشتیم.
در مورد آقای هاشمی من از قدیم بحث‌هایی داشتم. آن زمانی که آقای توکلی رودروی آقای هاشمی ایستاد، من مسئول ستاد انتخاباتی آقای توکلی بودم. کسی هم آن موقع جرات نمی‌کرد مخالف هاشمی باشد.آن زمان شعار مخالف هاشمی دشمن پیغمبر است می‌دادند. ولی من همان زمان احساس کردم که باید ورود پیدا کنم و در کنار آقای توکلی قرار گرفتم.
معتقدم شیوه‌‌ای که خود آقای هاشمی اتخاذ کردند کار را به اینجا کشاند. ما در جریان انقلاب و گذار آن دیده‌ایم که افرادی به تدریج نسبت به مسائل انقلاب آنگونه که شایسته است، موضع گیری نمی‌کنند. خب مردم هم انتظار دارند که شخصیت‌های سیاسی عصاره فضائل آنها باشند. بالاخره یک نفری که به عنوان شخصیت سیاسی مطرح می‌شود مثل این است که روی قله کوه ایستاده و کوچک‌ترین حرکاتش زیر ذره‌بین مردم است. مردم ما ملت بافرهنگی هستند، ممکن است عکس العمل غیراصولی و غیراخلاقی نشان ندهند، اما یک جاهایی که نظام برایشان پیش بینی کرده است مثل صندوق رای، خیلی با آرامش اعتراض خودشان را نشان می‌دهند.
کلا می‌گویم. بنا نیست که ما خیلی راجع به این موضوع ورود کنیم. به هر صورت مردم یک شاخصی دارند آن هم خط ولایت فقیه است. تبلور دیدگاه‌ها امام را، انقلاب را، اسلام را، در منویات ایشان می‌بینند و راهکارهای ایشان را.
من نمی‌خواهم اینجوری و به این صراحت شما بگویم. هر زاویه کوچکی موجب تکدر خاطر مردم می‌شود.
بله. من معتقد بودم که مثلا راجع به فرزندان، راجع به ساده زیستی، لااقل این جور مسائل مردم می‌دیدند و انتظار تبری داشتند. مثلا فرض کن که یک فرزندی در راستای انقلاب حرکت نمی‌کند، او شخصیت مستقل خودش را دارد، ولی مردم از یک شخصیت عالی نظام انتظار دارند که لااقل از این مسائل تبری بجوید.
این جمله، جمله حکیمانه ای است. می‌گویند جمله یک فرد سیاسی حداقل باید سه بار معنایی داشته باشد. اگر در رهنمودهای مقام معظم رهبری تدقیق کنید، متوجه می‌شوید که ایشان وقتی یک اشکالی می‌بینند اول سعی میکنند به مسئولین مربوطه تذکر دهند. اگر احساس کردند که انجام نشد، به خاطر اینکه مسئولیت دینی سنگینی احساس میکنند، آن را به مردم می‌گویند. اگر شما این منویات ایشان را در همان دوره بررسی کنید، متوجه خواهید شد که همان زمان ایشان رهنمودهای فراوانی دارند که مخاطبشان مسئولین وقت‌اند.
بله. من گفتم که چرا ایشان نه؟ که ایشان هم گفتند ما هنوز ورودی پیدا نکردیم. من گفتم برای ایشان محافظ گذاشتند و ایشان با محافظ به وزارتخانه هم رفته است. مسئول حفاظت ایشان را صدا کرد و خیلی عصبانی شد و پرخاش کرد که چرا بدون هماهنگی با من این کار انجام شده. به هر صورت ایشان تاکید کرد که من این مسئولیت را قبول کنم.
آنجا که نه. بعدا از من برنامه خواستند که آمدم نشستم و با توجه به نظرات دوستان برنامه‌ای نوشتم.
بله ولی حتما از دوستان من پرس و جو کرده بود.
شاید از آقای توکلی، از آقای انبارلویی و بعضی از دوستان دیگر.
نه. هیچ وقت اما ارادت دارم به دوستان موتلفه.
بله. وقتی کرمان بودم.
بله، اولین مسئولیت من بعد از انقلاب، آموزش و پرورش کرمان بود. آن زمان بیست و نه ساله بودم که به عنوان نماینده تام الاختیار وزیر و آموزش و پرورش به کرمان رفتم.
بله. آن زمان به دلیل حضور و فعالیت گسترده منافقین در سطح مدارس کرمان مسائل و مشکلاتی پیش آمده بود که کار را بر مسئولان وقت سخت کرده بود و من برای مقابله با آنها اعلام آمادگی کردم که در این حوزه فعالیت کنم. وقتی حجت سر منافقین بر ایشان تمام شد، ایشان به من حکم دادند. شاید یک ذکر خیر باشد چون کسی که مدیر آموزش و پرورش کرمان بود پسرعمه شهید باهنر بود و روحانی بود و هم حجره شهید باهنر. منتها زمام امور را آنها از دست ایشان گرفته بودند و به حرف ایشان گوش نمی‌کردند.
بله. آن موقع شرایط اینگونه بود. هر روز جلوی اداره کل منافقین می‌آمدند و تظاهرات می‌کردند. یعنی دانش‌آموزان را می‌آوردند و تظاهرات می‌کردند. به تهران بیانیه می‌فرستادند. شهید باهنر را تهدید می‌کردند که استیضاح می‌کنیم. آخرش هم به جنگ خیابانی و اینها کشیده شد. آذر سال 60 که مسئولیت گرفتم مجبور شدم همه مدارس کرمان را تعطیل کردم تا دوباره ثبت نام صورت گیرد. در مدارس کوکتل مولوتوف و پاره آجر فراوان پیدا می‌شد. اینها پیش بینی کرده بودند برای جنگ خیابانی. همان موقع یک نفر ترور شد. من هر لحظه انتظار داشتم که بیایند و من را از پنجره پرت کنند بیرون.
بعد از شهادت شهید باهنر، ما با استاندار وقت اختلاف نظر پیدا کردیم. آن زمان وزیر آموزش و پرورش آقای پرورش بود و وزیر کشور آقای ناطق نوری. استاندار وقت هم کسی است که الان هم مسئولیت گرفته است.
اسم نبرم بهتر است. با استاندار وقت اختلاف نظر پیدا کردیم. ایشان می‌گفتند هر اشکالی در شهر کرمان هست زیر سر فلانی است. نهایتا کار به بالا کشید. آقای پرورش گفتند من از تو حمایت کردم منتها آقای ناطق هم از او حمایت میکند. بالاخره کار کشید به مهندس موسوی. ایشان هم من را خواست و گفت وقتی دو وزنه در استان هستند با هم اصطکاک‌هایی پیش می‌آید و تو آنجا نباش و بیا برو یک استان دیگر استاندار شو. من هم احساس می‌کردم در این قضیه حق با من است و چون می‌دیدم به حق قضاوت نمی‌شود نرفتم. برگشتم. بعدا دیگر آقای پرورش اقدام کردند و مدیرکل آموزش و پرورش آذربایجان شرقی شدم.
در دفترشان.
نه. من را خواست و گفت که از آنجا بیا بیرون.
البته این گردش کار یک سند افتخار برای نظام است؛ یادم است به کشور مغرب رفته بودیم، وقتی می‌گفتم گردونه قدرت در نظام اسلامی اینگونه می‌چرخد که دیروز یک معلم بودم و امروز وزیرم، واقعا کم مانده بود که از حیرت چشمانشان بیرون بزنند. در بسیاری از کشورها وزارت در انحصار یک عده خاص است. اما در نظام ما این امکان وجود دارد که یک معلم به وزارت برسد و این افتخاری برای نظام محسوب می‌شود. این رویش‌هایی که آقا می‌فرمایند باید باشد و بالاخره ...
بله. یک باره گردونه‌ای که اشراف و عده خاصی برای خودشان داشتند به هم ریخت. من یادم هست که با یکی از سردمداران کارگزاران بحث می‌کردم. او گفت اگر ما نه، پس چه کسی؟
شان من نیست که بگویم. این تلقی که غیر از خودشان دیگر نخبه‌ای در کشور نیست برایشان به باور تبدیل شده بود. اینکه انسان فکر کند که جز او در این مملکت هفتاد میلیونی، در روستاها، شهرها، نابغه‌ای، مدیری، و فرد انقلابی دیگری نیست خیلی تفکر خطرناکی است. پیش از انقلاب هم این خویشاوند سالاری و سلسله الف و ب بود که انقلاب بساط آن را جمع کرد. حالا به قول شما آقای احمدینژاد هم بار دیگر این گردونه را بهم ریخت.
فقط همان تعهدی که از همه وزرا می‌گرفت.
خیلی دغدغه مسئولیت داشتم. واقعا اینکه انسان چه اندازه بتواند خدمت کند مهم است.
بله. فقط من بعد از خداوند اتکایم به این بود که جامعه فرهنگیان یک جامعه فرهیخته است و چون از بدنه آن بودم یقین داشتم که وقتی ببینند کسی عنادی ندارد کمکش میکنند. همین هم شد. به سرعت در اقصی نقاط کشور یاران خوبی پیدا کردم و الان هم توفیق دارم که خدمتشان هستم و ارتباطم را با آنها قطع نکرده‌ام.
در همان حد تعهدی که از وزرا می‌گرفت. فرصت زیادی هم نبود. یک مورد دیگر هم این بود که تاکید داشتند به دریافتی دولت قناعت کنید. که من تامل کردم و گفتم من یک تکه زمین موروثی از پدرم دارم و آن هم کمک خرج معاش من است بعد هم مزاحی کرد و گفت از پول همان درآمد یک کت و شلوار مرتب‌تری هم برای خودت بگیر.
من خودم خیلی بیشتر در جریان امور بودم. آنقدر مقاله نوشته بودم که اشراف من بر آموزش و پرورش خیلی بیشتر از آقای احمدی نژاد بود. من هیچ جا نبودم جز آموزش و پرورش.
بله خب. یک مقداری هم قبلش گفت‌وگو و لابی داشتیم.
با بعضی از نمایندگان. یک عامل مهم در رای آوری من حمایت معلمین بود. با هر یک از نمایندگان که ملاقات می‌کردم می‌گفتند تو به این معلمین چه قول دادی که از استان ما و شهرستان ما تماس می‌گیرند و می‌گویند اگر به فلانی رای ندادی برنگرد.
نمی‌دانم. احتمالا. خود من به هیچ کس نگفتم. چون معتقد بودم این میزهای مدیریتی به کسی وفا نمی‌کند و می‌خواستم هر چه مصلحت هست بشود.
ببنید ما هیچ اصطکاک تدریجی نداشتیم. یکباره مشکلات ایجاد شد که این هم یک مقدار به شیوه من برمی‌گردد که زیر بار حرفی که قبول نداشته باشم، نمی‌روم. از طرفی خیلی برون گرا نیستم که مثلا بخواهم سر و صدا کنم. کار خودم را می‌کنم.
مثلا یکبار آقای احمدی نژاد گفتند مدرسه البرز را به دانشگاه پلی تکنیک بدهید. من هم نسبت به املاک آموزش و پرورش حساس بودم. دستم را هم می‌دادم البرز را به کسی نمی‌بخشیدم. آمده بودم یک چیزی اضافه کنم. دو تا خیرین مدرسه ساز مدرسه بسازند و در تاریخ بگویند فرشیدی تعداد مدرسه‌ها را زیاد کرد.
نمی‌دانم دیگر، چیزی که نگفتند. یا مثلا اطرافیان ایشان که در ستادها بودند اسم می‌دادند که فلانی را مدیرکل فلان استان بگذار. من هم یک کمیته انتصابات بیست نفره تعیین کرده بودم و هر کسی که پیشنهاد می‌کردند، آن کمیته بررسی می‌کرد و نظر نهایی را ارائه می‌کرد.
بله. اما خب گاهی از سوی برخی نهادها مثلا مجلس مقاومت می‌شد که با ترفند نظر کمیته را اعمال می‌کردیم.
از طرف ایشان هیچ کس.
اطرافیانی که وجود داشتند.
مثلا دکتر ذبیحی. البته دیگرانی هم بودند که خب شاید هم این رسم متداولی باشد.
نه اینکه قبول نکنم. من معرفی می‌کردم به کمیته. آنها بررسی می‌کردند و هیچ کدام هم امتیاز نیاوردند.
انصافا نه. حالا بعدا آیا به ایشان گزارش می‌دادند یا چیز دیگری را نمی‌دانم. نه اینکه بگویم اینها دلیل کنار رفتن من شده است مسائل دیگری هم بود.
برنامه‌ریزی برایش خیلی سخت بود. احساس می‌کرد برای همه مسائل می‌شود به سادگی تصمیم گرفت. برای کار کارشناسی ارزشی قائل نبود. واقعیتش این است که کار کارشناسی یک مقداری دستاویز برخی برای کار نکردن هست و خیلی وقتها بروکراسی را حاکم میکند و افراد پشتش پناه می‌گیرند؛ اما نمی‌شود به این دلیل کار کارشناسی را نفی کرد.
خیلی آموزش و پرورش سهمی از اینها نداشت. نوع نیازهای ما نیازهای مادی و در حوزه عمرانی بود که بحمدالله کارهای خوبی هم در این دو حوزه شد. آن زمان مجلس به پیشتیابی فرهنگیان، 4 میلیارد دلار برای مقاوم سازی و نوسازی مدارس اختصاص داد. ما آن زمان فهرست کردیم همه مدارسی که به مقاوم سازی احتیاج داشتند. عکس معلم که با گالش در کلاس و در میان آب راه میرود و بچه‌هایی که با دمپایی بودند را گرفتیم و بردیم به نمایندگان نشان دادیم. یک حرکت عمومی، عزم ملی و بسیجی صورت گرفت و هر مسئول آموزش و پرورشی و نوسازی به نماینده‌اش گفت که این وضع مدارس روستای توست و ما با تو پیمان می‌بندیم که اگر بودجه لازم را تصویب کردید ما اینها را درست می‌کنیم. یک نهضتی شد. روزی که این تصویب شد و من به هیئت دولت رفتم آقای فتاح که خدا حفظش کند، گفت: همین جور آهسته آهسته می‌آیی و میروی 4 میلیارد دلار پول گرفتی. خیلی عجیب بود.
ببینید، مشکلی که پیش آمد این بود که بودجه اولی که من سال 84 تحویل گرفتم 4 هزار میلیارد تومان بود که خیلی کسری داشت. ایشان سال 85 بودجه ما را تا 6 هزار میلیارد بالابرد. اما سال 86 بودجه ما را کرد 5 هزار و 600 میلیارد.
من نمی‌دانم چرا.
حقیقا نمی‌دانم. دنبالش نبودم و نمی‌دانم. ولی اینکه بگویی مستقیما خود ایشان بودجه را کم کرد انصافا درست نیست.
ببینید نکته‌ای که وجود داشت این بود که شاکله رفتاری من به عنوان معلم با شاکله رفتاری آقای احمدی نژاد خیلی متفاوت بود و به همین نسبت هم خیلی دشوار بود که با هم بتوانیم صحبت کنیم. گاهی جملاتی را در جمع خطاب به من می‌گفت که من به عنوان یک معلم نمی‌پسندیم.
نمی‌خواهم بگویم توهین.
این تعبیر شماست.
می‌خواهم بگویم بالاخره آدم‌ها با هم متفاوت هستند و همه هر نوع برخوردی را نمی‌پذیرند.
کسی که مسئولیت قبول میکند رویکردش باید خدمت باشد نه سیاست به معنای حذبی و گروهی، ما خدمت رهبری هم رسیدیم گفتند این چهار سال که مسئولیت به عهده دارید در زندگی خود آجری روی آجری نگذارید. انسان باید فکر کند که در ایام مسئولیت، نوکر و بنده مردم شده است. افتخار بزرگی است که آدم در این ایام فقط به نوکری مردم فکر کند نه چیز دیگری.
آقای احمدی نژاد ما را از فعالیت جناحی و حزبی منع می‌کرد. مثلا آن زمان من با روزنامه رسالت ارتباط داشتم، رسالت هم دیوار به دیوار وزارت آموزش و پرورش است، در آن زمان منی که 16 سال مدام در آنجا مقاله می‌نوشتم، رابطه خود را با رسالت قطع کردم. با اینکه من در هیچ تشکل سیاسی نبودم، اندک رابطه‌های خود را هم قطع کردم. تا اینجای کار درست بود ولی او به ما می‌گفت فعالیت‌های سیاسی و حزبی نکنید اما خودش کارهایی از این جنس را انجام می‌داد.
یعنی خودش مسائل سیاسی و گروهی را رصد می‌کرد.
بله، خودش سیاسی کاری می‌کرد ولی انتظار داشت وزرا در این زمینه‌ها فعالیت نکنند. در حقیقت می‌خواست کاپیتان سیاسی دولت خودش باشد. این در معنای انقلابی بودن و اینکه وزرا به کارهای مردم برسند خوب است اما به معنای اینکه بقیه کار نکنند و تو خودت به فکر مجلس باشی، برای دولت بعدی برنامه ریزی کنی، کار خوبی نیست.
نه ایرادی نگرفت، اتفاقا به من گفت که قوی دفاع کن تا دیگران از شرایط سواستفاده نکنند.
به نظرم یک تحجر بود و من خودم به نتیجه مشخصی نرسیدم. دستگاه‌های قضایی و امنیتی پیگیری‌هایی کردند و ظاهرا افرادی را بهم بازجویی و بازخواست کردند. شاید برایتان جالب باشد که من هیچ اقدامی تخریبی انجام ندادم مثلا مدیرکل یا مسئولین این ماجرا را تغییر بدهم بلکه بسیار هم مقاومت کردم که اینها تغییر نکنند.
بله، در اوج این ماجرا تلفنی به من گفتن که محکم از جایگاه خود دفاع کن.
من اینگونه نمی‌گویم. شاید او می‌خواست شیوه این تعامل را خودش تعیین کند. دقیقا مانند همان ورود وزرا به سیاست. او می‌خواست زمام امور را خودش دست بگیرد.
من معتقد هستم که وزارتخانه آموزش و پرورش تنها یک وزارتخانه نیست وباید رابطه‌اش با حکومت تقویت شود. مانند صداوسیما، قوه قضائیه. کار تعیلم و تربیت یک کار دیربازده و نامحسوس است. جاده ساختن، کارخانه ساختن دیده می‌شود، اما کار کردن با بچه‌ها دیده نمی‌شود بنابراین جنس آموزش و پرورش از جنس سایر وزارتخانه‌ها نیست. وزارتخانه‌های دیگر برای انسان، کالا یا خدمات تولید میکنند، آموزش و پرورش اما انسان تولید میکند. رئیس جمهور نوعا با وزرای سیاسی، اقتصادی، جلسه‌های مختلفی دارند اما کاری با وزرای فرهنگی و اجتماعی ندارند. در دولت تنها ما یک کمیسیون فرهنگی داشتیم که وزرای آموزش و پرورش، علوم ، فرهنگ و وزرای مربوط به این حوزه بودند که اتفاقا هم فکر هم بودیم و حرف‌های هم را به خوبی می‌فهمیدیم. اما آقای احمدی نژاد به هر دلیلی آقای مشایی را وارد این کمیسیون کرد.
بله. دو سه نفر دیگر هم به صورت رسمی و حقوقی هم بودند. از همان جلسات احساس کردیم حرف‌های ما با حرف‌های آقای مشایی باهم فاصله دارد. ما اعتقاد داشتیم در زمینه فرهنگی باید تفکر امام و رهبری که مسیر را برای مشخص کرده را بیاوریم روی میز و آنها را بررسی کنیم و بر اساس آن ببینم چه کارهایی و خدمات می‌شود انجام داد. ولی فضای آقای مشایی، فضایی دیگری بود و چیزهایی می‌گفت که برای ما تعجب آور بود.
یادم نیست. بالاخره ایشان مردم قدرتمند کابینه بود و رابطه ویژه‌ای با رئیس جمهور داشت. یک بار یک همایش بسیار عالی به نام «جایگاه پیامبر اعظم در کتابهای درسی کشورهای اسلامی» برگزار کردیم که رئیس جمهور مرا صدا کرد و گفت: مشایی را برای این همایش دعوت کنید تا او بگوید رسول خدا که بوده است. آن زمان اوایل قدرت گرفتن مشایی بود.
چندبار هم خود آقای مشایی از ما درخواست‌هایی داشت که انجام نشد. مثلا ایشان یک بار گفت، که یک سرمایه داری، می‌خواهد مدرسه‌ای را تبدیل به هتل کند با او همکاری کنید. اما چون سیاست ما این بود که هیچ فضایی را از آموزش و پرورش از دست ندهیم با این درخواست مخالفت کردیم.
بله، شاید به خاطر این بود که پیشنهاد مالی خوبی داشت. این سیاست خوبی است، اگر برد – برد باشد و در قبالش پول خوبی گرفته شود. اما من احساس کردم که شاید اینجا قرار است یک امتیازی داده و یک امتیازی گرفته شود، به خاطر همین با آن مخالفت کردم. نمی‌خواهید از بحث آقای احمدینژاد بیرون بیایید؟
خب. یکی از مشکلات هم این است که ما تا وقتی کسی هست چیزی نمی‌گوییم، وقتی میرود کنار ...
بله، درست می‌فرمایید. من در تمام این مدت دو جمله خصوصی به ایشان گفتم.
نه همان روزی که قرار بود خداحافظی کنم. بعد از آنها هم در مورد ایشان سخنی نگفتم حتی دور دوم هم به دلیل مسائل انتخاباتی از ایشان حمایت و ویژهنامه برایشان در تیراژ 200 هزار تا چاپ کردم.
بله، در آن زمان تشخیصم این بود که باید این کار انجام شود اما در عین حال نقدهای خودم را نیز داشتم. وقتی بعد از من ایشان فرد دیگری را به عنوان وزیر معرفی کرد، من مقاله‌ای به عنوان« به پیشواز دهمین وزیر» نوشتم و از او حمایت کردم. به آقای علی احمدی گفتم، بالاخره به هر دلیلی ایشان به من اطمینان نداشت که بودجه آموزش و پرورش را به من بدهد، حالا که دوست صمیمی خودش آمده است، انشالله بتواند از معلمین دفاع کند.
نه، نه واقعا این حرف قلبم بود. گفتم به خاطر من معلمی ضرر نکند.
ایشان اصرار کرد که من مشاورشان بشوم و قبول نکردم. گفتم چیزهایی که من بلد هستم، همین هایی است که انجام داد که شما نمی پسندید و بعد از آن هم من اهل کارهای فانتزی و اینها نیستم. بعد گفتم: به غیر از اینها ما با هم نمی‌توانیم کار کنیم. گفت: چرا؟ گفتم برای اینکه مدیریت من فرهنگی است و مدیریت شما سرهنگی! گفت من سرهنگی‌ام؟ گفتم بله. این حرف برایش خیلی ناگوار بود. بعد به او گفتم که من نگران هستم که با این مشی‌ای که شما دارید، فردا خدای ناکرده در مقابل منویات رهبری مقاومت می‌کنید.
اول اینکه ایشان اصرار کرد مشاورشان بشوم؛ گفتم نه. اولا آن چیزی که فکر می‌کردم بلدم این است که شما هم این را نمی‌پسندید و بعد هم کارهای فانتزی و اینا را بلد نیستم. غیر از آن هم ما با هم نمی‌توانیم کار کنیم. گفت چرا. گفتم برای اینکه مدیریت من فرهنگی است و شما مدیریتت سرهنگی. گفت که من سرهنگی‌ام. گفتم آره دیگه. برایش خیلی ناگوار بود. چون من هم همیشه خیلی ظاهرالصلاح بودم. فکر کرده بودم راجع به این. و بعد هم گفتم من نگرانم با این مشی‌ای که شما دارید فردا خدای نکرده در مقابل منویات رهبری هم مقاومت کنید.
بله
بله، ولی میدانستم کسی باور نمی‌کند اما به برخی دوستانم مانند آقای انبار لویی گفتم. بعد از آن هم جلسه هئیت دولت که بیرون آمدم و یک نامه تشکر آمیز نوشتم و بعدش هم دیگر نه در تلویزیون و نه در جای دیگری در مورد ایشان صحبت نکردم.
بله، همان کمیسیون فرهنگی که گفتم.
(خنده) خیلی حضور ذهن ندارم. یادم هست از تعریف انسان و این چیزها سخن می‌گفت. ولی به بدیهیاتی که همه ما بر روی آن اتفاق نظر داشتیم، معترض بود. مانند حرف‌هایی که می‌گفت دوره اسلام تمام شده است.
نه به این شدت. اگر اینجوری می‌گفت که دوستان در مقابلش می‌ایستادند. از هبوط آدم(ع) یک بحث‌های فلسفی می‌کرد که نمی‌شد مطرح کرد.
نه مخالفت نمی‌کرد، یک پرونده دیگری می‌آورد روی میز. از انسان تعریف‌های دور از ذهنی ارائه می‌کرد تا بعد نمی‌دانم تا ما را برساند به کجا. در جلسات هیئت دولت نیز این سخنان را مطرح می‌کرد. همین حرف‌ها باعث می‌شد احساس کنیم که هم جهت نیستیم.
باور کنید یادم نمانده است. اما حتما برایش عجیب بوده است.
نه. دو سه مورد را دفعه قبل اشاره کردم. این یک عرف شده است و باید راه حلی برای آن پیدا کرد.
نه، اصلا
من خبر ندارم. این مسئله را برای اولین بار از شما می‌شنوم.
من روحم هم از این ماجرا خبر نداشت.
اصلا. من الان دفعه اول است که از شما می‌شنوم. از مدیرکل‌های زمان من بپرسید که چقدر روی من فشار بود به ویژه از سوی نمایندگان، ولی من هیچ کدام از نیروهای خود را عوض نکردم.
جز دو سه نفر، بقیه را عوض کردم.
حالا یک شایعه‌ای هم بود که دولت می‌خواهد به دست مجلس این کار را انجام دهد.
بله. آن زمان اینجوری شد. منتها این شایعه هم مطرح بود.
استیضاح همزاد وزیر آموزش و پرورش است. دریای بیکرانی از مسئولیت و امکانات کم، از این وزارتخانه مسئولیتی سخت ساخته است. گاهی یک آتش سوری صورت می‌گیرد، در هر مدرسه چهار تا شیشه شکسته است و ... نمایندگان همه اینها را از چشم وزیر می‌بینند. مثلا ببینید آموزش و پرورش همیشه بدهکار است اصلا این وزیر با استیضاح زاده شده است. در کنار تمام این مسائل داخلی، سیاسی کاری‌هایی عده‌ای نیز به این سختی‌ها دامن می‌زند.
در هر دوره بالاخره مسئله‌ای شکل می‌گیرد و برخی‌ها از انتصاب‌ها و تصمیم‌ها ناراحت می‌شوند. زمانی اکبر اعلمی، لیدر مخالفان من در مجلس بود. او می‌گفت در وزارت کشور آنقدر تغییر و تحول صورت نگرفت که در آموزش و پرورش صورت گرفت
نه. اما انتظار هم نداشت که حرفش هم خوانده نشود. قبل از استیضاح زنگ زدم آقای ابوترابی، یکی از تجربه‌های وزرای قبلی را در اختیار من گذاشت. ، گفت یکی از وزرای دوره قبل یک تجربه خوبی داشت که به شما هم منتقل می‌کنم. این وزیر گفته بود که روز قبل از استیضاح تمام وسائل دفترم را به خانه بردم، تا اگر رای نیاوردم یک راست به خانه بروم. من هم همین کار را کردم و تمام وسائلم را به خانه بردم. بعد از استیضاح به راننده گفتم که اول به خانه برویم که من وسائل را از خانه بردارم.
اتفاقا رای من بعد از استیضاح از رای اولم بیشتر شد. داستان کرمان را برای شما گفتم. آقای باهنر معاون سیاسی استانداری بود و من هم مدیرکل آموزش و پرورش. با هم آمدیم پیش شهید باهنر. ولی ارتباطی بعد از آن نداشتیم. اما دورادور رفاقتمون حفظ شده بود.
من تماسی با آقای باهنر نداشتم. حالا دوستان در ارتباط بودند.
برکنار شدم. آقای هاشمی ثمره مرا صدا کرد و اتفاقا مقداری هم گفتن این ماجرا برایش سخت بود. من به او گفتم که از دادن خبر مرگ که سخت تر نیست. گفت نظر رئیس جمهور این است که شما دیگر در دولت نباشید. بعد از آن به او گفتم که من فردا به دولت بیایم و یا نه، که بعدا تماس گرفت و گفت که فردا به دولت بیا.
بله، همان جلسه‌ای که با رئیس جمهور خصوصی صحبت کردم . ماجرای من و دولت اینگونه به پایان رسید.
بله، شاید او می‌خواست کمی فضا تلطیف شود. انصافا او هم در جریان معرفی وزیر بعد از من از بنده به نیکی یاد کرد.
این را باید از خود آقای احمدی نژاد پرسید.
نه، شاید می‌خواست فرصتی به من بدهد تا متوجه شود که آن مشی‌ای که ایشان علاقه مند است را می‌توانم اجرا کنم یا نه.
نمی‌دانم. شاید
در آذر 86 که من از کار برکنار شدم، ماجرا این چنین پیچیده نشده بود و ایشان خیلی جدی مطرح نبود.
نه اتفاقا بلند ترین پاسخ‌هایم را در این مصاحبه دادم. واقعیتش این است. یکی دو مورد که در ذهنم بود را گفتم.
بله، اینجا بحث مبانی فکری است. من التقاط را در دیدگاه‌های مهندس موسوی می‌بینم. بالاخره شما علامت سوالی که بالای سر مهندس موسوی هست را نمی‌شود نادیده بگیرد. همین ماجرای فتنه 88 خود بیانگر رفتار موسوی است. این ماجرا کاملا روشن است.
عرض کردم که وقتی ما را دعوت می‌کرد و سخن می‌گفت، جامعه شناسی آریان پور در ذهن ما تداعی می‌شد. با توجه به این تفکر و سابقه نسبت به ایشان حساس بودیم.
با خانم کشاورز صحبت کردم و گفتم بعید می‌دانم شما بتوانید با هم کار کنید.
بله این بحث مطرح بود. من همیشه نسبت به اینکه آموزش و پرورش از بیرون قیم بیاورد حساس بودم. مگر ما صغیریم. این توهین به یک ملت است.. وقتی در یک میلیون آدم شما به یک نفرشان اعتماد نمی‌کنید، چطور انتظار دارید دیگران معلم را تکریم کنند.
ایشان خودش می‌گفت حمایت می‌کردم بعضی ها می‌گویند مخالفت می‌کرد.
ایشان انصافا آدم منصفی بود ولی آموزش و پرورشی نبود و هر کجا که احساس می‌کرد اشتباه کرده خودش ترمیم می‌کرد. حتی خودش هم به من گفت من هر کجا می‌خواستم بروم جز آموزش و پرورش، می‌گفت نمی‌خواستم جای تو بیایم.
خیر، نامزد مورد نظر من آقای حداد بود. به دوستان دیگر هم نامه نوشتم و گفتم رئیس جمهور آموزش و پرورشی، مشکلات این نهاد را به خوبی درک میکند. اما بعد از کناره گیری ایشان، به آقای قالیباف رای دادم
بله، شما می‌توانید این روش الان در دولت ببینید. یک تبلور جدیدی از کارگزارن و اصلاحات در دولت روحانی شکل گرفته است.
بله، اما ایشان از جامعه روحانیت فاصله گرفته بود و دیگر در جلسات جامعه شرکت نمی‌کرد. زوایه‌های سیاسی و فرهنگی به تدریج ایجاد می‌شود و تلقی ما این بود که روحانی با جریان اصول گرایی زاویه پیدا کرده است.
ما خیلی مخالف بودیم.
بله، مقاله نوشتیم و اعتراض کردیم. ایشان از جنس آموزش و پرورش نبود.
بله، در زمان ایشان تربیت معلم‌ها تعطیل شد. تربیت معلم که میراث شهید رجایی بود در زمان ایشان رو به انحلال رفت. نظام جدید متوسطه که سکولار بود در زمان ایشان مطرح و اجرا شد. پرورشی هم در ادامه حرکت آقای حاجی بابایی منحل شد ولی بالاخره کارهایی که ایشان بنیان گذاشت خیلی‌هایش میراث رجایی و باهنر را به باد داد.
بالاخره تشکیلاتی هستند که کارهای سیاسی می کنند و یک مقدار از انتصاب‌ها هم از فشار این گروه است. . یک جمله‌ای را نسبت دادند به یکی از دولتمردان که آموزش و پرورش را از معلمان نگذارید، اینها با خودشان دعوا میکنند، از بیرون بیاورید.
یک کسی گفته بود دیگر
خیلی اسم آوردم .
نه ایشان در کردستان بودند و من در کرمان.
نه ایشان رفتند از وزارتخانه
بالاخره ایشان رفت..
بله.
آقای فانی مسائل آموزش و پرورش را به معنای کارشناس خوب تشخیص می‌دهد اما در اجرای مسائل و نیازهای امروز انقلاب و تحولی که باید انجام شود با توجه به فشار موجود روی ایشان، من بعید می‌دانم که موفق شوند.
این دغدغه وجود دارد و بسیار هم جدی است.
نه دعوت می‌کردند و نه من می‌رفتم
خیر است ایشالله.
تلقی من هم همین بود. حلقه مشورتی در دولت وجود داشت که مسائل را به آقای احمدی نژاد منعکس می‌کرد. مثلا در جریان‌های سفر استانی یک سری افراد در موازت حوزه کار ما به استان‌ها سفر می‌کرند و اطلاعات کسب می‌کردند. و رئیس جمهور هم به حرف این افراد که در هر سفر حداقل یک هواپیما بودند اطمینان می‌کرد. به نظر بنده این موازی کاری‌ها خوب نبود، اگر فردی مدیری را منصوب میکند باید به او اعتماد کند و به او اختیار تام بدهد.
حالا، می‌شود هر اسمی بر روی آن گذاشت. مثلا چشم و گوش
نه فقط آنها. بالاخره یک تیم‌هایی بودند که این گزارش‌ها را می‌دادند.
نه. آقای ذبیحی انصافا شانشان بالاتر بود. بگذارید یک مثالی برای شما بزنم، در استان همدان یا ملایر، دو برادر بودند که اینها به اصطلاح یکی در ستاد احمدی نژاد بود و یکی هم در ستادآقای هاشمی بود. برادری که در ستاد آقای هاشمی بود رئیس آموزش و پرورش شهرستان بود و مسائل و درگیری‌های همدان را ایجاد کرد برادرش که ستاد احمدینژاد بود نامه نوشت و احمدینژاد دستور داد که او را برگردانیم. من باز چند صفحه و با مدارک نوشتم. و ماجرا را توضیح دادم، رئیس جمهور هم قانع شد.
دقیق به یاد ندارم اما ایشان کراهت داشت که ما در جلسات مجمع شرکت کنیم.
اطلاعات فاش نشده از بزرگترین تجمع تروریست‌ها در طول تاریخ
بر
اساس گزارش منتشر شده، از 245 هزار تروریست بیگانه در سوریه حدود 96 هزار
نفر باقی مانده‌اند. عربستان سعودی جایگاه اول ارسال تروریست‌های بیگانه و
تونس جایگاه اول در ارسال زنان به سوریه را به خود اختصاص داده‌اند.
به گزارش خبرگزاری فارس، به نقل از پایگاه خبری «سوریه الان»، یک مرکز آمریکایی به تازگی تحقیقی پیرامون تعداد تروریست‌های بیگانه در سوریه از زمان آغاز درگیری‌ها در این کشور تا 31/12/2013 انجام داده و نتایج آن را منتشر کرده است.
بر اساس تحقیق انجام شده، تعداد کل تروریست‌ها از آوریل 2011 تا دسامبر 2013 به 245 هزار نفر می‌رسد از این تعداد 58 هزار نفر کشته شده‌اند، 82 هزار نفر سوریه را ترک کرده‌اند، 12 هزار نفر مفقود هستند و 96 هزار نفر دیگر آنها در حال حاضر در قالب گروه‌های تروریستی داعش و النصره و دیگر گروهک‌ها در حال جنگ علیه نظام سوریه هستند.
منتشرکنندگان این تحقیق در ادامه اعلام میکنند بزرگترین تجمع تروریست بیگانه در یک کشور در مورد سوریه اتفاق افتاد و 87 تابعیت مختلف به این کشور آمدند. بیشترین حضور همزمان تروریست‌های بیگانه مربوط به تاریخ 10 اکتبر 2013 و با تعداد بالغ بر 143 هزار نفر بود.
12760 نفر از این تروریست‌ها دارای تابعیت‌های آمریکایی و اروپایی بوده‌اند که 2083 نفر آنها به کشورهایشان بازگشتند و از 574 نفر آنها سلب تابعیت شد.
عربستان سعودی جایگاه اول ارسال تروریست‌های بیگانه در سوریه را به خود اختصاص داد 19700 تروریست از عربستان بوده‌اند که در حدود 4000 نفر آنها کشته شدند.
اما تونس در ارسال زنان به سوریه جایگاه اول را به خود اختصاص داده است؛ 96 زن تونسی به سوریه آمده‌اند که 18 نفر آنها کشته شدند، این زنان برای شرکت در جهاد نکاح به سوریه آمده‌اند.
اما دولت‌های عرب خلیج [فارس] به جز عمان، 34 میلیارد دلار به تروریست‌های مسلح کمک کرده اند؛ قطر 13 میلیون دلار، عربستان 11 میلیون دلار و سایر مبالغ مربوط به دیگر کشورهای عرب خلیج [فارس] است.
تروریست‌های چچنی ورزیده ترین آنها و تروریست‌های عربستانی کم‌تجربه ترین آنها و تروریست‌های لبنانی جنگاورترین بوده‌اند. ارتش ترکیه حدود 247 سرباز و افسر خود را در جریان شرکت مستقیم در جنگ سوریه از دست داد افرادی که کشته شدن آنها در سوریه فاش نشد و به عنوان قربانیان عملیات‌های آموزشی و یا قربانیان حمله های حزب کارگر کردستان دفن شدند.
اولین شرکت یک تروریست بیگانه در جنگ سوریه در تاریخ 10/4/2011 و مربوط به یک تروریست از «عکار» لبنان است . بیمارستان‌های ترکیه بیشترین قاچاق تجارت اعضای انسان در جنگ سوریه را انجام داده‌اند.
روش جدید پیدا کردن گوشی‌های گم شده اندروید
روش جدید پیدا کردن گوشی‌های گم شده اندروید
اگر گوشی اندرویدتان را گم کردید، به دنبال راه‌های پیچیده نباشید، ساده‌ترین کار استفاده از ویژگی «Android Device Manager» است. از طریق اینترنت یا یک گوشی اندروید دیگر خود می‌توانید گوشیتان را قفل کرده، زنگ آن را به صدا درآورید و یا تمام اطلاعات آن را پاک کنید. اما اگر به اینترنت دسترسی نداشته باشید یا گوشی اندروید دیگری نداشتید، چاره چیست؟
حالا بعد از آنکه متوجه شدید گوشی اندرویدتان را جایی گم کرده‌اید، به جای آشفته شدن و عجله برای رسیدن به اینترنت، می‌توانید از گوشی اندروید دیگران برای پیدا کردن گوشی خود استفاده کنید. نکته کلیدی اینجا است که برای استفاده از این روش، اگر سیستم تایید دو مرحله‌ای را در جیمیل فعال کرده باشید (نکرده‌اید؟! منتظر چه هستید؟!) باید از کدهایی استفاده کنید که از قبل یادداشت کرده و با خود همراه دارید. در نتیجه از همین حالا هم سیستم تایید دو مرحله‌ای را فعال کنید وهم چند کد ورودی را تولید کرده و با خود داشته باشید.
وقتی کد‌ها را داشته باشید، از این طریق می‌توانید گوشی خود را پیدا کنید:
۱. اپلیکیشن «Android Device Manager» را اجرا کنید (اگر نصب نیست آن را نصب کنید) و در بالا روی منوی «username» کلیک کنید و گزینه «Guest» را انتخاب کنید.
۲. وارد جیمیل خود شوید و اگر به کد نیاز دارید از کدهای خود استفاده کنید.
۳. دستگاه خود را انتخاب کنید و حرکت مورد نظرتان را اعمال کرده تا مکان آن را پیدا کنید. در نهایت در بالای صفحه روی «Sign Out» بزنید.
امامت، انتخابی است یا انتصابی؟
امامت، انتخابی است یا انتصابی؟
امام رضا(ع) فرمودند: امام در مقام خود اختری است که بر افروزد و از دسترس دستیازان و وصف واصفان فراتر است. انتخاب بشر کجا به این پایۀ برتر رسد؟ عقل کجا و مقام امام کجا؟ کجا چنین شخصیتى یافت شود؟ خواهند به عقل نارساى خود امامى سازند و به رأى گمراهکننده پیشوایى پردازند اما جز دورى از مقصد حق، بهره نبرند.
ـ
به مناسبت عید غدیر که سالروز نصب اولین امام به جانشینی رسول خدا(ص) است،
مقام والای «امام» را از زبان یکی از «امامان معصوم» مرور کرده‌ایم؛ بیانی
که به‌تازگی از سوی یکی از سخنرانان مذهبی نیز گرفتار تفسیر نادرستی شده
است.
در آخرین مجلس از کتاب أمالی صدوق، روایتی عجیب از امام رضا(ع) نقل شده که آن حضرت در پاسخ یکی از پرسشگران معنای امامت و مقام والای امامان را شرح میکند. این حدیث شریف، بسیار خواندنی و شگفت‌انگیز است. در اینجا متن کل حدیث را مطابق ترجمه محمدباقر کمره‌ای نقل کرده و در انتها نیز متن عربی را آورده‌ایم. آیات قرآن در متن فارسی داخل گیومه آورده شده و در متن عربی با رنگ سبز مشخص شده‌اند.
روز پنجشنبه ۱۱ روز از شعبان ۳۶۸ هجری، مانده در مشهد رضا
سپس خداى عز و جل او را گرامى داشت و امامت را در ذریه و نژاد برگزیدۀ او نهاد و فرمود: «اسحاق و یعقوب را به ابراهیم غنیمت بخشیدیم و همه را شایسته نمودیم و آنها را رهبرانى ساختیم که به دستور ما هدایت می‌کردند و کارهاى خیر را به آنها وحى کردیم و بر پا داشتن نماز و پرداخت زکاة را و براى ما عابدان بودند» [انبیاء/ ۷۲]. این امامت همیشه در ذریه او بود و از هم ارث می‌بردند قرن به قرن تا به پیغمبر(ص) رسید و خدا فرمود: «به راستى سزاوارترین مردم به ابراهیم پیروان اویند و همین پیغمبر و کسانى که گرویدند و خدا ولى مؤمنان است» [آل‌عمران/ ۶۸].
این مقام امامت به آن حضرت اختصاص داشت و به دستور خدا آن را دریافت. به راستى که خداى تعالى آن را واجب کرده بود و به ذریه برگزیده منتقل گردید که خدا به آنها علم و ایمان داده. طبق گفته خداى عز و جل: «گفتند آن کسانى که به آنها علم و ایمان داده شد هر آینه در کتاب خدا ماندید تا روز قیامت» [روم/ ۵۶]. آنها فرزندان على(ع) هستند تا قیامت، زیرا پس از محمد پیغمبرى نیست.
این نفهم‌ها چطور براى خود امام می‌تراشند با آنکه امامت مقام انبیاء و ارث اوصیاء است؟! امامت خلافت از طرف خدا و رسول خدا و مقام امیر المؤمنین است و میراث حسن و حسین است. امامت زمام دین و نظام مسلمین و عزت مؤمنین است. امامت بنیاد پاک اسلام و شاخۀ با برکت آن است. به وسیله امامت نماز و روزه و زکاة و حج و جهاد درست می‌شوند، غنیمت و صدقات بسیار می‌گردند، حدود و احکام اجرا می‌شوند، مرزها و نواحى کشور مصون می‌شوند. امام حلال و حرام خدا را بیان مىکند و حدود خدا را بر پا می‌دارد و از دین خدا دفاع مىکند «با حکمت و پند نیک» [نحل/ ۱۲۵] و دلیل رسا به راه خدا دعوت می‌نماید. امام مانند آفتاب در عالم طلوع کند و بر افق قرار می‌گیرد که دست و دیدۀ مردم بدان نرسد.
امام ماه تابنده، چراغ فروزنده، نور برافروخته و ستارۀ رهنما در تاریکى شب‌ها و بیابانهاى تنها و گرداب دریاها است. امام آب گوارایی است براى تشنگى و رهبر بحق و نجات بخش از نابودی است. امام چون آتشى است بر تپه براى سرمازدگان، و دلیلى است در تاریکی‌ها که هر که از آن جدا شود هلاک است.
امام ابری است بارنده، بارانى است سیل آسا، آفتابی است فروزان و آسمانی است سایه‌بخش و زمینی است گسترده و چشمهای است جوشنده و غدیر و باغى است. امام، امینى است یار و پدری است مهربان و برادرى است دلسوز و پناه بندگان خداست در موقع ترس و پیش‌آمدهاى بد. امام، امین خداى عز و جل است در میان خلقش و حجت او است بر بندگانش و خلیفه او است در بلادش و دعوتکننده به سوى خداى عز و جل است و دفاعکننده از خداى جل جلاله است.
امام کسى است که از گناهان پاک است و از عیوب برکنار، به دانش مخصوص است و به حلم و بردبارى موسوم. نظام دین است و عزت مسلمین و خشم منافقین و هلاک کفار. امام، یگانۀ روزگار خود است. کسى با او برابر نیست و دانشمندى با او همتا نیست و جایگزین ندارد. مانند و نظیر ندارد. بدون تحصیل [علم] مخصوص به فضل و از طرف مفضَّل منانِ وهابِ جواد و کریم بدان اختصاص یافته. کیست که به حقّ شناسایى امام برسد و تواند او را انتخاب کند؟ هیهات! هیهات! خِرد‌ها درباره‌اش گمراهند و خاطرها در گمگاه. عقل‌ها سرگردان و چشم‌ها بىدید، بزرگان در اینجا کوچکند، و حکیمان در حیرت، و سخنوران گنگ. بردباران کوته نظر و هوشمندان گیج و نادان. شعراء لال و ادباء درمانده و پیشوایانِ بىزبان شرح یک مقامش نتوانند و وصف یکى از فضائلش ندانند. همه به عجز معترفند.
چگونه توان کنهش را وصف کرد و اسرارش فهمید؟ چطور کسى به جاى او ایستد و حاجت مربوط به او آورد؟ نه! چطور؟ از کجا؟ او در مقام خود اختری است که بر افروزد و از دسترس دستیازان و وصف واصفان فراتر است. انتخاب بشر کجا به این پایۀ برتر رسد؟ عقل کجا و مقام امام کجا؟ کجا چنین شخصیتى یافت شود؟ گمان برند که در غیر خاندان رسول(ص) امامى یافت شود؟ خودشان تکذیب خود کنند. بیهوده آرزو برند و به گردنۀ بلند لغزانندهاى گام نهند که آنها را به نشیب پرتاب کند. خواهند به عقل نارساى خود امامى سازند و به رأى گمراهکننده پیشوایى پردازند، اما جز دورى از مقصد حق بهره نبرند.
«خدا آنها را بکشد! تا کى دروغ گویند؟» [توبه/ ۳۰]. به پرتگاه برآمدند و دروغ بافتند «و سخت به گمراهى افتادند» [نساء/ ۱۶۷] و به سرگردانى گرفتار شدند. دانسته و فهمیده امام خود را گذاشتند و پرچم باطل افراشتند «شیطان کارشان را برابرشان آرایش داد و آنها را از راه بگردانید با آنکه حق جلوی چشم آنها بود» [عنکبوت/ ۳۸]. از انتخاب‌شدۀ خداى جل جلاله و رسول خدا، روى برتافتند و به انتخاب باطل خویش گراییدند. قرآن ایشان را ندا می‌دهد: «پروردگار تو آنچه خواهد بیافریند و آنچه براى آنها انتخاب کند اختیارى در کار خود ندارند. منزه است خدا و برتر است از آنچه شریک او شمارند» [قصص/ ۶۸].
و خدا فرموده است: «در برابر حکم خدا و رسولش براى هیچ مرد و زن با ایمان، اختیارى در امرى از امورش نیست» [احزاب/ ۳۶]. و فرموده است: «چیست براى شما؟ چگونه قضاوت می‌کنید؟ یا بلکه کتابى دارید که از آن درس می‌خوانید؟ که حق دارید چه اختیار کنید؟ یا بر ما سوگندى دارید که امضاء شده و تا قیامت حق قضاوت دارید؟ بپرس کدامشان در این موضوع پیشوا است؟ یا براى آنها شریکانى است؟ بیاورند شرکاى خود را اگر راست گویند» [قلم/ ۳۶ تا ۴۱].
و خداى عز و جل فرموده است: «آیا در قرآن تدبر نکنند یا قفل بر دل دارند؟» [محمد/ ۲۴]. یا «خدا دلشان را مهر کرده و نمی‌فهمند» [توبه/ ۸۷]، یا گویند «می‌شنویم و شنوایى ندارند. به راستى بدترین جانوران نزد خدا کرها و گنگ‌‌هایی هستند که عقل ندارند. اگر خدا در آنها خیرى می‌دید به آنها شنوایى می‌داد و اگر هم مىشنیدند پشت می‌کردند و رو بر می‌گردانیدند» [انفال/ ۲۱ تا ۲۳]. یا گویند شنیدیم و عمداً مخالفت کردیم، «بلکه آن فضلى است که خدا به هر که خواهد دهد، خدا صاحب فضل بزرگ است» [جمعه/ ۴].
چگونه می‌توانند امام اختیار کنند با آنکه باید امام شخصیتى باشد که ۱- دانا باشد و نادانى نداشته باشد ۲- راعى و سرپرستى باشد که شانه خالى نکند و نکول ننماید ۳- معدن قدس و طهارت و نور و زهد و علم و عبادت باشد ۴- مخصوص باشد به دعوت از طرف رسول خدا و از جانب او معین شود ۵- از نژاد فاطمه زهراء مطهره بتول باشد ۶- در نسب او تیرگى و گفت‌وگو نباشد و از بالاترین خاندان در قبیله قریش و کنگره رفیع بنى هاشم و عترت رسول اکرم و پسند خداى عز و جل باشد ۷- شرف اشراف و زادۀ عبدمناف باشد ۸- شکافنده حقائق علم و داراى مقام کامل بردبارى و حلم باشد ۹- مملو از معنویات امامت و داناى به تدبیر و سیاست باشد ۱۰- واجب الاطاعة باشد و به امر خدا قیام کند ۱۱- ناصح بندگان خدا و حافظ دین خداى عز و جل باشد.
به راستى پیغمبران و امامان(ع) را خدا توفیق دهد و از مخزون علم و حکمت خود به آنها چیزها عطا کند که به دیگران ندهد و دانش آنها برتر از دانش همۀ اهل زمانهاى آنها است، چنانچه خداى عز و جل فرماید: «آیا کسى که هدایت کند شایسته پیروی است یا کسى که نیازمند هدایت است؟ چه شده؟ شما چگونه قضاوت کنید؟» [یونس/ ۳۵] و فرمود: «به هر که حکمت داده شد خیر بسیار داده شده» [بقره/ ۲۶۹]. دربارۀ طالوت فرماید «به راستى خدا او را بر شما برگزید و افزونى در علم و جسم داد، خدا به هر که خواهد ملکش را بدهد، خداوند واسع و دانا است» [بقره/ ۲۴۷]. دربارۀ پیغمبر خود فرموده: «و فضل خداوند بر تو، بزرگ است» [نساء/ ۱۱۳]. دربارۀ خاندانش که از آل ابراهیم هستند فرمود: «یا حسد بردند به مردم، در آنچه خدا از فضل خود به آنها داد؟ محققاً عطا کردیم به آل ابراهیم کتاب و حکمت و به آنها بزرگى دادیم. برخى بدان ایمان داشته و برخى نداشته، دوزخ آتشى افروخته به قدر کفایت دارد» [نساء/ ۵۴ و ۵۵].
به راستى چون خدا بندهاى را براى اصلاح کار بندگان خود انتخاب کند به او شرح صدر عطا کند و در دلش چشمههاى حکمت و فرزانگى بجوشاند و دانش خود را از راه الهام به او آموزد و در پاسخ هیچ سؤال و پرسشى در نماند و از حق و حقیقت سرگردان نشود. زیرا از طرف خداوند معصوم است و مشمول کمک و تأیید او است، از خطا و لغزش و برخورد ناصواب در امان است. خدا او را بدین صفات اختصاص داده تا حجت بالغه بر هر کدام از خلقش باشد که او را درک کند. «این فضل الهى است که به هر که خواهد عطا کند، خدا صاحب فضل بزرگى است» [حدید/ ۲۱].
آیا بشر قادر است چنین امامى انتخاب کند یا فرد منتخب آنها داراى چنین صفاتى بوده و آن را پیش انداختهاند؟ به حقّ خانۀ خدا که تعدى کردند و «قرآن را پشت سر انداختند. مثل اینکه مطلب را نمی‌دانند» [بقره/ ۱۰۱]. هدایت و شفا در کتاب خدا است که پشت بدان دادند «و پیرو هواى خود شدند» [محمد/ ۱۴] و خدا آنها را نکوهید و دشمن داشت و بدبخت ساخت و فرمود: «کیست گمراهتر از آنکه پیرو هوس خویش است، بىرهبرى از جانب خدا؟ به راستى خدا مردم ستمکار را هدایت نمی‌کند» [قصص/ ۵۰]. و فرمود: «هلاک شوند و خدا اعمالشان را باطل سازد» [محمد/ ۸]، و خداوند فرمود: «بزرگ است در دشمنى نزد خدا، و آنها که گرویدند همچنان خداوند بر دل هر متکبر جبارى مهر زند» [غافر/ ۳۵].
و صلى الله على محمد المصطفى و على المرتضى و فاطمة الزهراء و الائمة من ولدها المصطفین الاخیار، آل‌یس الابرار و سلم تسلیما کثیراً.
متن عربی حدیث
کُنَّا فِی أیَّامِ عَلِیِّ بْنِ مُوسَى الرِّضَا بِمَرْوَ فَاجْتَمَعْنَا فِی مَسْجِدِ جَامِعِهَا فِی یَوْمِ جُمُعَةٍ فِی بَدْءِ مَقْدَمِنَا فَأدَارَ النَّاسُ أمْرَ الإمَامَةِ وَ ذَکَرُوا کَثْرَةَ اخْتِلافِ النَّاسِ فِیهَا فَدَخَلْتُ عَلَى سَیِّدِی وَ مَوْلایَ الرِّضَا فَأعْلَمْتُهُ مَا خَاضَ النَّاسُ فِیهِ فَتَبَسَّمَ ثُمَّ قَالَ یَا عَبْدَ الْعَزِیزِ جَهِلَ الْقَوْمُ وَ خُدِعُوا عَنْ أدْیَانِهِمْ إنَّ الله عَزَّ وَ جَلَّ لَمْ یَقْبِضْ نَبِیَّهُ حَتَّى أکْمَلَ لَهُ الدِّینَ وَ أنْزَلَ عَلَیْهِ الْقُرْآنَ فِیهِ تَفْصِیلُ کُلِّ شَیْءٍ بَیَّنَ فِیهِ الْحَلالَ وَ الْحَرَامَ وَ الْحُدُودَ وَ الأحْکَامَ وَ جَمِیعَ مَا یَحْتَاجُ النَّاسُ إلَیْهِ کَمَلًا فَقَالَ عَزَّ وَ جَلَ ما فَرَّطْنا فِی الْکِتابِ مِنْ شَیْءٍ [انعام/ ۳۸] وَ أنْزَلَ فِی حِجَّةِ الْوَدَاعِ وَ هِیَ آخِرُ عُمُرِهِ ص- الْیَوْمَ أکْمَلْتُ لَکُمْ دِینَکُمْ وَ أتْمَمْتُ عَلَیْکُمْ نِعْمَتِی وَ رَضِیتُ لَکُمُ الإسْلامَ دِیناً [مائده/ ۳] وَ أمْرُ الإمَامَةِ مِنْ تَمَامِ الدِّینِ.
وَ لَمْ یَمْضِ ص حَتَّى بَیَّنَ لِأُمَّتِهِ مَعَالِمَ دِینِهِمْ وَ أوْضَحَ لَهُمْ سُبُلَهُ وَ تَرَکَهُمْ عَلَى قَصْدِ الْحَقِّ وَ أقَامَ لَهُمْ عَلِیّاً ع عَلَماً وَ إمَاماً وَ مَا تَرَکَ شَیْئاً یَحْتَاجُ إلَیْهِ الْأُمَّةُ إلا بَیَّنَهُ فَمَنْ زَعَمَ أنَّ الله عَزَّ وَ جَلَّ لَمْ یُکْمِلْ دِینَهُ فَقَدْ رَدَّ کِتَابَ الله عَزَّ وَ جَلَّ وَ مَنْ رَدَّ کِتَابَ الله عَزَّ وَ جَلَّ فَهُوَ کَافِرٌ فَهَلْ یَعْرِفُونَ قَدْرَ الإمَامَةِ وَ مَحَلَّهَا مِنَ الْأُمَّةِ فَیَجُوزَ فِیهَا اخْتِیَارُهُمْ إنَّ الإمَامَةَ أجَلُّ قَدْراً وَ أعْظَمُ شَأناً وَ أعْلَى مَکَاناً وَ أمْنَعُ جَانِباً وَ أبْعَدُ غَوْراً مِنْ أنْ یَبْلُغَهَا النَّاسُ بِعُقُولِهِمْ أوْ یَنَالُوهَا بِآرَائِهِمْ أوْ یُقِیمُوا إمَاماً بِاخْتِیَارِهِمْ إنَّ الإمَامَةَ خَصَّ الله بِهَا إبْرَاهِیمَ الْخَلِیلَ بَعْدَ النُّبُوَّةِ وَ الْخُلَّةِ مَرْتَبَةً ثَالِثَةً وَ فَضِیلَةً شَرَّفَهُ الله بِهَا فَأشَادَ بِهَا ذِکْرَهُ فَقَالَ عَزَّ وَ جَلَ إنِّی جاعِلُکَ لِلنَّاسِ إماماً فَقَالَ الْخَلِیلُ سُرُوراً بِهَا وَ مِنْ ذُرِّیَّتِی قالَ الله تَبَارَکَ وَ تَعَالَى لا یَنالُ عَهْدِی الظَّالِمِینَ [بقره/ ۱۲۴] فَأبْطَلَتْ هَذِهِ الْآیَةُ إمَامَةَ کُلِّ ظَالِمٍ إلَى یَوْمِ الْقِیَامَةِ وَ صَارَتْ فِی الصَّفْوَةِ.
ثُمَّ أکْرَمَهُ الله بِأنْ جَعَلَهَا فِی ذُرِّیَّتِهِ أهْلَ الصَّفْوَةِ وَ الطَّهَارَةِ فَقَالَ عَزَّ وَ جَلَ وَ وَهَبْنا لَهُ إسْحاقَ وَ یَعْقُوبَ نافِلَةً وَ کُلًّا جَعَلْنا صالِحِینَ. وَ جَعَلْناهُمْ أئِمَّةً یَهْدُونَ بِأمْرِنا وَ أوْحَیْنا إلَیْهِمْ فِعْلَ الْخَیْراتِ وَ إقامَ الصَّلاةِ وَ إیتاءَ الزَّکاةِ وَ کانُوا لَنا عابِدِینَ [انبیاء/ ۷۲] فَلَمْ تَزَلْ فِی ذُرِّیَّتِهِ یَرِثُهَا بَعْضٌ قَرْناً فَقَرْناً حَتَّى وَرِثَهَا النَّبِیُّ فَقَالَ جَلَّ جَلالُهُ- إنَّ أوْلَى النَّاسِ بِإبْراهِیمَ لَلَّذِینَ اتَّبَعُوهُ وَ هذَا النَّبِیُّ وَ الَّذِینَ آمَنُوا وَ الله وَلِیُ الْمُؤْمِنِینَ [آل‌عمران/ ۶۸].
فَکَانَتْ لَهُ خَاصَّةً فَقَلَّدَهَا النَّبِیُّ عَلَیْهَا بِأمْرِ رَبِّهِ عَزَّ وَ جَلَّ عَلَى رَسْمِ مَا فَرَضَ الله فَصَارَتْ فِی ذُرِّیَّتِهِ الأصْفِیَاءِ الَّذِینَ آتَاهُمُ الله الْعِلْمَ وَ الإیمَانَ بِقَوْلِهِ عَزَّ وَ جَلَّ- وَ قالَ الَّذِینَ أُوتُوا الْعِلْمَ وَ الإیمانَ لَقَدْ لَبِثْتُمْ فِی کِتابِ الله إلى یَوْمِ الْبَعْثِ [روم/ ۵۶] وَ هِیَ فِی وُلْدِ عَلِیٍّ خَاصَّةً إلَى یَوْمِ الْقِیَامَةِ إذْ لا نَبِیَّ بَعْدَ مُحَمَّدٍ.
فَمِنْ أیْنَ یَخْتَارُ هَؤُلاءِ الْجُهَّالُ إنَّ الإمَامَةَ هِیَ مَنْزِلَةُ الأنْبِیَاءِ وَ إرْثُ الأوْصِیَاءِ إنَّ الإمَامَةَ خِلافَةُ الله عَزَّ وَ جَلَّ وَ خِلافَةُ الرَّسُولِ وَ مَقَامُ أمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ وَ مِیرَاثُ الْحَسَنِ وَ الْحُسَیْنِ إنَّ الإمَامَةَ زِمَامُ الدِّینِ وَ نِظَامُ الْمُسْلِمِینَ وَ صَلاحُ الدُّنْیَا وَ عِزُّ الْمُؤْمِنِینَ إنَّ الإمَامَةَ أُسُّ الإسْلامِ النَّامِی وَ فَرْعُهُ السَّامِی بِالإمَامِ تَمَامُ الصَّلاةِ وَ الزَّکَاةِ وَ الصِّیَامِ وَ الْحَجِّ وَ الْجِهَادِ وَ تَوْفِیرُ الْفَیْءِ وَ الصَّدَقَاتِ وَ إمْضَاءُ الْحُدُودِ وَ الأحْکَامِ وَ مَنْعُ الثُّغُورِ وَ الأطْرَافِ الإمَامُ یُحِلُّ حَلالَ الله وَ یُحَرِّمُ حَرَامَ الله وَ یُقِیمُ حُدُودَ الله وَ یَذُبُّ عَنْ دِینِ الله وَ یَدْعُو إلَى سَبِیلِ رَبِّهِ- بِالْحِکْمَةِ وَ الْمَوْعِظَةِ الْحَسَنَةِ [نحل/ ۱۲۵] وَ الْحُجَّةِ الْبَالِغَةِ الإمَامُ کَالشَّمْسِ الطَّالِعَةِ لِلْعَالَمِ وَ هِیَ فِی الْأُفُقِ بِحَیْثُ لا تَنَالُهَا الأیْدِی وَ الأبْصَارُ.
الإمَامُ الْبَدْرُ الْمُنِیرُ وَ السِّرَاجُ الظَّاهِرُ وَ النُّورُ السَّاطِعُ وَ النَّجْمُ الْهَادِی فِی غَیَاهِبِ الدُّجَى وَ الْبَلَدِ الْقِفَارِ وَ لُجَجِ الْبِحَارِ الإمَامُ الْمَاءُ الْعَذْبُ عَلَى الظَّمَاءِ وَ الدَّالُّ عَلَى الْهُدَى وَ الْمُنْجِی مِنَ الرَّدَى الإمَامُ النَّارُ عَلَى الْیَفَاعِ الْحَارُّ لِمَنِ اصْطَلَى بِهِ وَ الدَّلِیلُ عَلَى الْمَسَالِکِ مَنْ فَارَقَهُ فَهَالِکٌ.
الإمَامُ السَّحَابُ الْمَاطِرُ وَ الْغَیْثُ الْهَاطِلُ وَ الشَّمْسُ الْمُضِیئَةُ وَ الأرْضُ الْبَسِیطَةُ وَ الْعَیْنُ الْغَزِیرَةُ وَ الْغَدِیرُ وَ الرَّوْضَةُ الإمَامُ الأمِینُ الرَّفِیقُ وَ الْوَالِدُ الرَّقِیقُ وَ الأخُ الشَّفِیقُ وَ مَفْزَعُ الْعِبَادِ فِی الدَّاهِیَةِ الإمَامُ أمِینُ الله فِی أرْضِهِ وَ حُجَّتُهُ عَلَى عِبَادِهِ وَ خَلِیفَتُهُ فِی بِلادِهِ وَ الدَّاعِی إلَى الله وَ الذَّابُّ عَنْ حَرَمِ الله.
الإمَامُ الْمُطَهَّرُ مِنَ الذُّنُوبِ الْمُبَرَّأُ مِنَ الْعُیُوبِ مَخْصُوصٌ بِالْعِلْمِ مَوْسُومٌ بِالْحِلْمِ نِظَامُ الدِّینِ وَ عِزُّ الْمُسْلِمِینَ وَ غَیْظُ الْمُنَافِقِینَ وَ بَوَارُ الْکَافِرِینَ الإمَامُ وَاحِدُ دَهْرِهِ لا یُدَانِیهِ أحَدٌ وَ لا یُعَادِلُهُ عَالِمٌ وَ لا یُوجَدُ بِهِ [مِنْهُ] بَدَلٌ وَ لا لَهُ مِثْلٌ وَ لا نَظِیرٌ مَخْصُوصٌ بِالْفَضْلِ کُلِّهِ مِنْ غَیْرِ طَلَبِ مَنْزِلَةٍ وَ لا اکْتِسَابٍ بَلِ اخْتِصَاصٌ مِنَ الْمُفْضِلِ الْوَهَّابِ فَمَنْ ذَا الَّذِی یَبْلُغُ بِمَعْرِفَةِ الإمَامِ أوْ یُمْکِنُهُ اخْتِیَارُهُ هَیْهَاتَ هَیْهَاتَ ضَلَّتِ الْعُقُولُ وَ تَاهَتِ الْحُلُومُ وَ حَارَتِ الألْبَابُ وَ حَسَرَتِ الْعُیُونُ وَ تَصَاغَرَتِ الْعُظَمَاءُ وَ تَحَیَّرَتِ الْحُکَمَاءُ وَ تَقَاصَرَتِ الْحُلَمَاءُ وَ حَصِرَتِ الْخُطَبَاءُ وَ جَهِلَتِ الألْبَابُ وَ کَلَّتِ الشُّعَرَاءُ وَ عَجَزَتِ الْأُدَبَاءُ وَ عَیِیَتِ الْبُلَغَاءُ عَنْ وَصْفِ شَأنٍ مِنْ شَأنِهِ أوْ فَضِیلَةٍ مِنْ فَضَائِلِهِ فَأقَرَّتْ بِالْعَجْزِ وَ التَّقْصِیرِ.
وَ کَیْفَ یُوصَفُ أوْ یُنْعَتُ بِکُنْهِهِ أوْ یُفْهَمُ شَیْءٌ مِنْ أمْرِهِ أوْ یُوجَدُ مَنْ یَقُومُ مَقَامَهُ وَ یُغْنِی غَنَاءَهُ لا کَیْفَ وَ أیْنَ وَ هُوَ بِحَیْثُ النَّجْمُ مِنْ أیْدِی الْمُتَنَاوِلِینَ وَ وَصْفِ الْوَاصِفِینَ فَأیْنَ الإخْتِیَارُ مِنْ هَذَا وَ أیْنَ الْعُقُولُ عَنْ هَذَا وَ أیْنَ یُوجَدُ مِثْلُ هَذَا أ ظَنُّوا أنَّ ذَلِکَ یُوجَدُ فِی غَیْرِ آلِ الرَّسُولِ کَذَبَتْهُمْ وَ الله أنْفُسُهُمْ وَ مَنَّتْهُمُ الأبَاطِیلَ وَ ارْتَقَوْا مُرْتَقًى صَعْباً دَحْضاً تَزِلُّ عَنْهُ إلَى الْحَضِیضِ أقْدَامُهُمْ رَامُوا إقَامَةَ الإمَامِ بِعُقُولٍ حَائِرَةٍ بَائِرَةٍ نَاقِصَةٍ وَ آرَاءٍ مُضِلَّةٍ فَلَمْ یَزْدَادُوا مِنْهُ إلا بُعْداً.
قاتَلَهُمُ الله أنَّى یُؤْفَکُونَ [توبه/ ۳۰] لَقَدْ رَامُوا صَعْباً وَ قَالُوا إفْکاً وَ ضَلُّوا ضَلالاً بَعِیداً [نساء/ ۱۶۷] وَ وَقَعُوا فِی الْحَیْرَةِ إذْ تَرَکُوا الإمَامَ عَنْ بَصِیرَةٍ- وَ زَیَّنَ لَهُمُ الشَّیْطانُ أعْمالَهُمْ فَصَدَّهُمْ عَنِ السَّبِیلِ وَ کانُوا مُسْتَبْصِرِینَ [عنکبوت/ ۳۸] رَغِبُوا عَنِ اخْتِیَارِ الله وَ اخْتِیَارِ رَسُولِهِ إلَى اخْتِیَارِهِمْ وَ الْقُرْآنُ یُنَادِیهِمْ- وَ رَبُّکَ یَخْلُقُ ما یَشاءُ وَ یَخْتارُ ما کانَ لَهُمُ الْخِیَرَةُ سُبْحانَ الله وَ تَعالى عَمَّا یُشْرِکُونَ [قصص/ ۶۸].
وَ قَالَ عَزَّ وَ جَلَّ- وَ ما کانَ لِمُؤْمِنٍ وَ لا مُؤْمِنَةٍ إذا قَضَى الله وَ رَسُولُهُ أمْراً أنْ یَکُونَ لَهُمُ الْخِیَرَةُ مِنْ أمْرِهِمْ [احزاب/ ۳۶] وَ قَالَ عَزَّ وَ جَلَ ما لَکُمْ کَیْفَ تَحْکُمُونَ أمْ لَکُمْ کِتابٌ فِیهِ تَدْرُسُونَ. إنَّ لَکُمْ فِیهِ لَما تَخَیَّرُونَ. أمْ لَکُمْ أیْمانٌ عَلَیْنا بالِغَةٌ إلى یَوْمِ الْقِیامَةِ إنَّ لَکُمْ لَما تَحْکُمُونَ. سَلْهُمْ أیُّهُمْ بِذلِکَ زَعِیمٌ. أمْ لَهُمْ شُرَکاءُ فَلْیَأتُوا بِشُرَکائِهِمْ إنْ کانُوا صادِقِینَ [قلم/ ۳۶ تا ۴۱].
وَ قَالَ عَزَّ وَ جَلَ أ فَلا یَتَدَبَّرُونَ الْقُرْآنَ أمْ عَلى قُلُوبٍ أقْفالُها [محمد/ ۲۴] أمْ طَبَعَ الله عَلى قُلُوبِهِمْ … فَهُمْ لا یَفْقَهُونَ [توبه/ ۸۷] أمْ قالُوا سَمِعْنا وَ هُمْ لا یَسْمَعُونَ. إنَّ شَرَّ الدَّوَابِّ عِنْدَ الله الصُّمُّ الْبُکْمُ الَّذِینَ لا یَعْقِلُونَ. وَ لَوْ عَلِمَ الله فِیهِمْ خَیْراً لاسْمَعَهُمْ وَ لَوْ أسْمَعَهُمْ لَتَوَلَّوْا وَ هُمْ مُعْرِضُونَ وَ قالُوا سَمِعْنا وَ عَصَیْنا [انفال/ ۲۱ تا ۲۳] بَلْ هُوَ فَضْلُ الله یُؤْتِیهِ مَنْ یَشاءُ وَ الله ذُو الْفَضْلِ الْعَظِیمِ [جمعه/ ۴].
فَکَیْفَ لَهُمْ بِاخْتِیَارِ الإمَامِ- وَ الإمَامُ عَالِمٌ لا یَجْهَلُ رَاعٍ لا یَنْکُلُ مَعْدِنُ الْقُدْسِ وَ الطَّهَارَةِ وَ النُّسُکِ وَ الزَّهَادَةِ وَ الْعِلْمِ وَ الْعِبَادَةِ مَخْصُوصٌ بِدَعْوَةِ الرَّسُولِ وَ هُوَ نَسْلُ الْمُطَهَّرَةِ الْبَتُولِ لا مَغْمَزَ فِیهِ فِی نَسَبٍ وَ لا یُدَانِیهِ ذُو حَسَبٍ فِی الْبَیْتِ مِنْ قُرَیْشٍ وَ الذِّرْوَةِ مِنْ هَاشِمٍ وَ الْعِتْرَةِ مِنَ الرَّسُولِ [مِنْ آلِ الرَّسُولِ] وَ الرِّضَا مِنَ الله شَرَفُ الأشْرَافِ وَ الْفَرْعُ مِنْ عَبْدِ مَنَافٍ نَامِی الْعِلْمِ کَامِلُ الْحِلْمِ مُضْطَلِعٌ بِالإمَامَةِ عَالِمٌ بِالسِّیَاسَةِ مَفْرُوضُ الطَّاعَةِ قَائِمٌ بِأمْرِ الله نَاصِحٌ لِعِبَادِ الله حَافِظٌ لِدِینِ الله.
إنَّ الأنْبِیَاءَ وَ الأئِمَّةَ یُوَفِّقُهُمُ الله عَزَّ وَ جَلَّ وَ یُؤْتِیهِمْ مِنْ مَخْزُونِ عِلْمِهِ وَ حِلْمِهِ مَا لا یُؤْتِیهِ غَیْرَهُمْ فَیَکُونُ عِلْمُهُمْ فَوْقَ کُلِّ عِلْمِ أهْلِ زَمَانِهِمْ فِی قَوْلِهِ جَلَّ وَ عَزَّ- أ فَمَنْ یَهْدِی إلَى الْحَقِّ أحَقُّ أنْ یُتَّبَعَ أمَّنْ لا یَهِدِّی إلا أنْ یُهْدى فَما لَکُمْ کَیْفَ تَحْکُمُونَ [یونس/ ۳۵] وَ قَوْلِهِ عَزَّ وَ جَلَّ- وَ مَنْ یُؤْتَ الْحِکْمَةَ فَقَدْ أُوتِیَ خَیْراً کَثِیراً [بقره/ ۲۶۹] وَ قَوْلِهِ عَزَّ وَ جَلَّ فِی طَالُوتَ إنَّ الله اصْطَفاهُ عَلَیْکُمْ وَ زادَهُ بَسْطَةً فِی الْعِلْمِ وَ الْجِسْمِ وَ الله یُؤْتِی مُلْکَهُ مَنْ یَشاءُ وَ الله واسِعٌ عَلِیمٌ [بقره/ ۲۴۷] وَ قَالَ عَزَّ وَ جَلَّ لِنَبِیِّهِ ص- وَ کانَ فَضْلُ الله عَلَیْکَ عَظِیماً [نساء/ ۱۱۳] وَ قَالَ عَزَّ وَ جَلَّ فِی الأئِمَّةِ مِنْ أهْلِ بَیْتِهِ وَ عِتْرَتِهِ وَ ذُرِّیَّتِهِ ص- أمْ یَحْسُدُونَ النَّاسَ عَلى ما آتاهُمُ الله مِنْ فَضْلِهِ فَقَدْ آتَیْنا آلَ إبْراهِیمَ الْکِتابَ وَ الْحِکْمَةَ وَ آتَیْناهُمْ مُلْکاً عَظِیماً. فَمِنْهُمْ مَنْ آمَنَ بِهِ وَ مِنْهُمْ مَنْ صَدَّ عَنْهُ وَ کَفى بِجَهَنَّمَ سَعِیراً [نساء/ ۵۴ و ۵۵].
وَ إنَ الْعَبْدَ إذَا اخْتَارَهُ الله عَزَّ وَ جَلَّ لِأُمُورِ عِبَادِهِ شَرَحَ صَدْرَهُ لِذَلِکَ وَ أوْدَعَ قَلْبَهُ یَنَابِیعَ الْحِکْمَةِ وَ ألْهَمَهُ الْعِلْمَ إلْهَاماً فَلَمْ یَعْیَ بَعْدَهُ بِجَوَابٍ وَ لا یُحَیَّرُ فِیهِ عَنِ الصَّوَابِ وَ هُوَ مَعْصُومٌ مُؤَیَّدٌ مُوَفَّقٌ مُسَدَّدٌ قَدْ أمِنَ الْخَطَایَا وَ الزَّلَلَ وَ الْعِثَارَ وَ خَصَّهُ الله بِذَلِکَ لِیَکُونَ حُجَّتَهُ عَلَى عِبَادِهِ وَ شَاهِدَهُ عَلَى خَلْقِهِ وَ ذلِکَ فَضْلُ الله یُؤْتِیهِ مَنْ یَشاءُ وَ الله ذُو الْفَضْلِ الْعَظِیمِ [حدید/ ۲۱].
فَهَلْ یَقْدِرُونَ عَلَى مِثْلِ هَذَا فَیَخْتَارُوهُ أوْ یَکُونُ مُخْتَارُهُمْ بِهَذِهِ الصِّفَةِ فَیُقَدِّمُوهُ تَعَدَّوْا وَ بَیْتِ الله الْحَقَّ وَ نَبَذُوا کِتابَ الله وَراءَ ظُهُورِهِمْ کَأنَّهُمْ لا یَعْلَمُونَ [بقره/ ۱۰۱] وَ فِی کِتَابِ الله الْهُدَى وَ الشِّفَاءُ فَنَبَذُوهُ وَ اتَّبَعُوا أهْواءَهُمْ [محمد/ ۱۴] فَذَمَّهُمُ الله وَ مَقَّتَهُمْ وَ أتْعَسَهُمْ فَقَالَ عَزَّ وَ جَلَ وَ مَنْ أضَلُّ مِمَّنِ اتَّبَعَ هَواهُ بِغَیْرِ هُدىً مِنَ الله إنَّ الله لا یَهْدِی الْقَوْمَ الظَّالِمِینَ [قصص/ ۵۰] وَ قَالَ فَتَعْساً لَهُمْ وَ أضَلَّ أعْمالَهُمْ [محمد/ ۸] وَ قَالَ عَزَّ وَ جَلَ کَبُرَ مَقْتاً عِنْدَ الله وَ عِنْدَ الَّذِینَ آمَنُوا کَذلِکَ یَطْبَعُ الله عَلى کُلِّ قَلْبِ مُتَکَبِّرٍ جَبَّارٍ [غافر/ ۳۵].
___________________________________________________________
چرا باید تکفیری‌ها ظهور کنند؟
چرا باید تکفیری‌ها ظهور کنند؟
امروز با پدیده‌ای به‌نام جریان تکفیری مواجه‌ایم که در عراق و سوریه و
مناطق دیگر به وضوح قابل مشاهده است که به نظر من صهیونیست‌ها و امپریالیسم
جهانی پشت آن قرار دارند.
۱. علت ظهور تکفیری‌ها در سه سال اخیر شکست سنگین سیاست‌های آمریکایی و صهیونیستی در منطقه است؛ به‌ویژه شکست آنها در تلاش برای از بین بردن حزب‌الله لبنان و مقاومت اسلامی فلسطین. در نتیجه، آنها پس از این شکست‌ها به این نتیجه رسیدند که از مزدوران و ابزارهای خود در منطقه به‌ویژه از برخی دولت‌های عربی برای تحریک مسلمانان مبتنی بر یک‌سری عوامل تاریخی استفاده کنند.
آنها ابتدا در عراق به تکفیر مسلمانان توسط همدیگر روی آوردند وتلاش کردند مردم عراق را علیه همدیگر تحریک کنند. چه بسیار خون‌هایی که دراین سال‌ها به ناحق بر زمین ریخته شد و چه بسیار مسلمانانی که به شهادت رسیدند؛ اما موفق نشدند در عراق یک جنگ داخلی ایجاد کنند. پس از آن متوجه سوریه شدند و افکار عمومی مردم سوریه را با سوءاستفاده از عوامل و انگیزه‌های طایفی تحریک کردند و تلاش کردند مسلمانان را از تمام نقاط جهان به این موج طایفی ملحق کنند و اکنون مسلمانان از بیش از ۸۰ کشور دنیا برای جنگ با مسلمانان در سوریه خارج شده‌اند.
رهبر انقلاب: وجود این جریانهاى تکفیرى که در دنیاى اسلام به‌وجود آمدند، براى استکبار، براى دشمنان جهان اسلام یک مژده است. اینها هستند که به‌جاى توجّه به واقعیّت خبیث رژیم صهیونیستى، توجّه‌ها را به‌جاى دیگرى معطوف میکنند. (۹۲/۱۰/۲۹)
۲. اگر بخواهیم در این زمینه صریح باشیم باید بگوییم که عربستان از آن جهت که در بیست یا سی سال اخیر نفوذ خود را در عراق و سوریه و لبنان از دست داده است، احساس میکند که جمهوری اسلامی ایران به قدرتی قابل توجه در سطح جهانی دست یافته و به همین خاطر تلاش میکند که زیان خود در سال‌های گذشته را جبران کند و اکنون مشغول آخرین تلاش‌های خود در سوریه است. بایدگفت که گزینه‌ی طایفی‌گری آخرین برگ صهیونیست‌ها و امپریالیسم است که از طریق مزدوران منطقه‌ای برای شکست گسترش اسلامی که از جمهوری اسلامی با هدف آزادی فلسطین آغاز شده استفاده میکنند.
۳. الان دولت‌های عربی در جزیره‌ی عربی بر سوریه متمرکز شده‌اند؛ چون مسأله‌ی سوریه برای آنها یک مسأله‌ی حیاتی و مسأله‌ی مرگ و زندگی است. آنها بر این باورند که اگر بتوانند در سوریه موفق شوند، در سال‌های آینده نیز برنده خواهند بود و اگر در معرکه‌ی سوریه بازنده باشند، به‌معنای سرنگونی خود آنها می‌باشد. لذا مسأله‌ی سوریه برای آنها سرنوشت‌ساز است. اگر در این جنگ پیروز شوند پس از آن به سراغ عراق خواهند آمد و از عراق هم با کمک صهیونیسم و امپریالیسم به سراغ ایران خواهند آمد و حصار نظامیِ خود دور ایران را تکمیل خواهند کرد. آنها از هر راهی برای تقویت این کمربند نظامی حول جمهوری اسلامی ایران استفاده خواهند کرد و از صرف اموال و تحریک جریان‌های تکفیری در این راه اِبایی ندارند. هم‌اکنون نیز بسیاری از مسلمانان را با تفکر طایفی فریفته‌اند؛ مثلاً می‌بینیم آنها به سراغ برخی کشورهای اسلامی آسیایی رفته و آنها را با اسم حنبلیه و ابن‌تیمیه و وهابیت جذب کرده و وارد جریان تکفیری کرده‌اند. همچنین مسلمانان دیگری از کشورهای دیگر را تحت‌تأثیر این جریان قرار داده و وارد جنگ سوریه کرده‌اند. پشت پرده‌ی این لشکرکشی‌ها آمریکا و مزدوران منطقه‌ای او قرار دارند.
۴. بعد از بیداری اسلامی، منافع آمریکا در منطقه بسیار متأثر شده و این کشور مقدار زیادی از جایگاه پیشین خود را از دست داده است. آمریکا با وجود اینکه در آغاز انحطاط خود قرار گرفته، باز هم از دستگاه اطلاعاتی خود در منطقه استفاده میکند و به خوبی می‌داند که ۱۰ سال آینده سال‌هایی تعیین‌کننده است؛ به این معنا که ملت‌های اسلامی در این سال‌ها به موضع معینی خواهند رسید و سیاست‌های آمریکا و اشغالگری اسراییل نیز مشمول این موضع‌گیری اسلامی خواهد بود. مسلمانان، اشغال عراق و افغانستان توسط آمریکا و حملات هواپیماهای بدون سرنشین آمریکا به مردم پاکستان و یمن و سومالی را فراموش نمی‌کنند و متوجه برپایی پادگان‌های نظامی آمریکا در آفریقا هستند و تمام این اقدامات را سیاست‌های دشمنانه می‌دانند.
پس هنگامی که اراده‌ی مسلمانان بر سرنوشت آنها حاکم شود و حکومت‌های مردمی تشکیل دهند، این خطری بزرگ برای امپریالیسم آمریکا خواهد بود و دشمن صهیونیستی نیز بزرگترین بازنده‌ی این میدان خواهد بود و پس از آن آمریکا مجبور به عقب‌نشینی خواهد شد. از همین رو تمام تلاش خود را به کار بسته تا در این تحولات، انحراف ایجاد کند و با به میان انداختن تکفیری‌ها، جلوی سقوط خود را بگیرد.
آمریکا به دنبال فرسایش منطقه
همگان به یاد داریم که امام خامنه‌ای در اوایل این تحولات، در سخنان خود در
مورد توطئه‌ی آمریکا برای منحرف‌ساختن بیداری اسلامی هشدار دادند.
امپریالیسم آمریکا و صهیونیسم در حال فرسایش منطقه هستند و موضع آمریکا نیز
موضعی مبتنی بر عقب‌نشینی کامل از منطقه نیست؛ به این معنا که آنها روی
ثروت‌های منطقه حساب کرده‌اند و حاضر نیستند از آن چشم بردارند و به همین
خاطر تلاش خواهند کرد نهضت ملت‌ها را از مسیر اصلی خود منحرف کنند و این
کار را از طریق تکفیری‌ها انجام می‌دهند.
بنابراین تکفیری‌ها به معنای دیگر به دنبال دزدیدن جنبش اسلامی منطقه و دزدیدن بیداری اسلامی منطقه هستند. آنها می‌خواهند بیداری اسلامی منطقه را به سوی پرتگاه سقوط بکشانند و آمریکا نیز آنها را راهنمایی و کمک میکند. آمریکا دائماً از سیاست چماق و هویج استفاده میکند؛ برای مطیع‌ساختن برخی رهبران اسلامی از هویج و برای برخی دیگر از چماق استفاده میکند. الان نمی‌توانم جزئیات مسائل مصر و تونس را بازگو کنم اما آنها متأسفانه فریب هویجِ آمریکا را خورده و در دام آن گرفتار شدند و الان نیز از کردار خود پشیمان هستند.